Γράφει η Ελιάνα Χρυσικοπούλου ✍️ |
Έχω δύο κόρες, 4 και 6 χρονών. Οι ηρωίδες τους είναι τέλειες, πανέμορφες πριγκίπισσες, με πλουμιστά φουστάνια και λαμπερά μαλλιά, μένουν σε κάστρα και στο τέλος πάντα ζουν εκείνες καλά κι εμείς καλύτερα.
Οι υπέροχες κόρες μου είναι μικρές ακόμα, αλλά βιάζομαι να τους πω για τις ηρωίδες που δε ζουν στα παραμύθια, για εκείνες της πραγματικής ζωής. Θέλω να τους μιλήσω για τις δικές μου ηρωίδες. Οι δικές μου ηρωίδες, λοιπόν, είναι οι γυναίκες κάθε ηλικίας που ανεξαρτήτως εμφάνισης, παλεύουν να διακριθούν – ή, έστω, να επιβιώσουν – σε βαθιά πατριαρχικές κοινωνίες, όπου το να είσαι γυναίκα από μόνο του αρκεί για να αντιμετωπίζεις καθημερινά προκλήσεις.
Οι δικές μου ηρωίδες, όπως και των κοριτσιών μου, θέλουν να κάνουν κατορθώματα: θέλουν να εξασφαλίσουν τον ίδιο μισθό με τον οποίο αμείβεται ο άντρας του διπλανού γραφείου. Θέλουν να καταφέρουν ν’ ακουστεί η φωνή τους μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο meeting. Θέλουν, όταν μιλάνε, να τις παίρνουν στα σοβαρά αντί να τις ειρωνεύονται, να τις χειραγωγούν και να τις μανιπιουλάρουν. Θέλουν να μπορέσουν να εργαστούν χωρίς να παρενοχληθούν σεξουαλικά, όπως 1 στις 3 γυναίκες σύμφωνα με τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι δικές μου ηρωίδες βγαίνουν μπροστά για όλες τις άλλες. Είναι η Σοφία Μπεκατώρου, που βρήκε τη γενναιότητα να μιλήσει για το πιο βαθύ της τραύμα, ανοίγοντας τον δρόμο για το ελληνικό #metoo. Οι δικές μου ηρωίδες δε ρωτούν τις άλλες «γιατί τώρα;», αλλά στα δύσκολα τους κρατούν σφιχτά το χέρι.
Οι δικές μου ηρωίδες δίνουν ελπίδα στη νέα γενιά των κοριτσιών πως τίποτα δεν είναι ανέφικτο, καμία θέση δεν είναι φυλαγμένη αποκλειστικά για άντρες. Είναι η Καμάλα Χάρις, η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος της Αμερικής. Είναι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η πρώτη γυναίκα Προέδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Οι δικές μου ηρωίδες δεν πήγαν στον πόλεμο, αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης με την παγκόσμια πανδημία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 70% του παγκόσμιου υγειονομικού προσωπικού είναι γυναίκες, όμως μόνο το 25% των θέσεων λήψης αποφάσεων στον χώρο της υγείας καταλαμβάνονται από γυναίκες.
Οι δικές μου ηρωίδες είναι επιστήμονες, ερευνήτριες, γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, οικονομολόγοι, startupers, συγγραφείς, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, αλλά είναι πάντα η μειοψηφία, σε όποιον χώρο κι αν κοιτάξεις.
Οι δικές μου ηρωίδες είναι οι γυναίκες που καθαρίζουν σπίτια, σχολεία, κτίρια ή που βάφουν μαλλιά και νύχια και που πρέπει να υπομένουν να αναφέρονται με υποτιμητικό τόνο στο επάγγελμά τους «καθαρίστρια/ κομμώτρια/ νυχού», κι ας έχουν πρηστεί τα πόδια τους από την ορθοστασία, και ας έχουν βγάλει έκζεμα από τα χημικά στα χέρια τους.
Οι δικές μου ηρωίδες είναι άνεργες, είναι «απλά μαμάδες», κι ας εργάζονται κάθε μέρα αμισθί ως οικιακές βοηθοί, μαγείρισσες, παιδαγωγοί, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό για να κρατούν όρθιο το σπίτι, κι ας πέφτουν κάθε βράδυ για ύπνο αισθανόμενες πως αυτό που προσέφεραν δεν είναι αρκετό, γιατί δε βρέθηκε και ποτέ κανείς να τους το αναγνωρίσει. Είναι οι γυναίκες που, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφιέρωσαν στην καραντίνα κατά μέσο όρο 62 ώρες την εβδομάδα να φροντίζουν τα παιδιά τους, έναντι 36 ωρών την εβδομάδα των αντρών.
Είναι και οι άλλες μαμάδες, οι εργαζόμενες, που όταν είναι στη δουλειά πρέπει να συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν παιδιά και όταν είναι με τα παιδιά πρέπει να συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν δουλειά. Και φυσικά είναι και εκείνες που δε θέλησαν ποτέ να γίνουν μαμάδες και κάθε μέρα πρέπει να εξηγούν στην κοινωνία το γιατί.
Σε αντίθεση με τις τέλειες ηρωίδες των κοριτσιών μου, οι δικές μου ηρωίδες είναι γεμάτες ατέλειες, αλλά αγωνίζονται να αποδεχθούν τον εαυτό τους. Είναι εκείνες που αντί να παλεύουν να χωρέσουν μέσα στο τρέχον στερεότυπο ομορφιάς, κλείνουν τα αυτιά τους στις φράσεις «έχεις παχύνει λιγάκι/ έχεις αδυνατίσει πολύ/ συντηρητικό αυτό που φοράς/ πρόστυχο αυτό που φοράς». Χαμογελάνε ευγενικά και πετάνε στα σκουπίδια γνώμες για την εμφάνισή τους που ποτέ δε ζήτησαν.
Οι δικές μου ηρωίδες δεν παρεξηγούνται, όταν τις αποκαλούν «φεμινίστριες» με ύφος επικριτικό, γιατί ξέρουν πως μέχρι κάθε γυναίκα να έχει ισότιμη κοινωνική, εργασιακή και ηθική μεταχείριση, μέχρι κάθε κορίτσι σε κάθε μέρος του πλανήτη να αισθανθεί υπερηφάνεια για το φύλο του, μέχρι η έμφυλη βία να εκλείψει, το να είσαι φεμινίστρια δεν είναι γραφικό, αλλά αναγκαίο.
Όλα τ’ άλλα είναι παραμύθια, σαν αυτά που αρέσουν στις κόρες μου.
Χρόνια Πολλά σε όλες τις Γυναίκες.😊
